Πάσχα στην Αναγεννησιακή Τοσκάνη

Ο Καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας ή Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε (ιταλικά: Cattedrale di Santa Maria del Fiore) είναι ο καθεδρικός ναός (Ντουόμο) της Φλωρεντίας. Η κατασκευή του άρχισε το 1296 σε γοτθικό ρυθμό σε σχέδια του Αρνόλφο ντι Κάμπιο και ολοκληρώθηκε δομικά το 1436, με τον τρούλο σχεδιασμένο από τον Φιλίππο Μπρουνελλέσκι. Το εξωτερικό του ναού είναι καλυμμένο με πολύχρωμες μαρμάρινες πλάκες σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι και του ροζ, χωρισμένες με λευκό, και διαθέτει περίτεχνη πρόσοψη του 19ου αιώνα σε ρυθμό γοτθικής αναγέννησης και σε σχέδιο Εμίλιο ντε Φαμπρίς.

Το συγκρότημα του καθεδρικό βρίσκεται στην Πιάτσα ντελ Ντουόμο και περιλαμβάνει επίσης το Βαπτιστήριο και το καμπαναριό του Τζιόττο. Τα τρία κτίρια είναι τμήμα του Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ που περιλαμβάνει το ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας και αποτελεί μείζον τουριστικό αξιοθέατο της Τοσκάνης. Ο ναός είναι ένας από τους μεγαλύτερους στην Ιταλία και ο τρούλος ήταν μέχρι την ανάπτυξη νεότερων δομικών υλικών στη σύγχρονη εποχή ο μεγαλύτερος στον κόσμο. Παραμένει ο μεγαλύτερος τρούλος που έχει κατασκευαστεί από τούβλα.

Ο καθεδρικός είναι η έδρα της ρωμαιοκαθολικής αρχιεπισκοπής της Φλωρεντίας.

Το Ponte Vecchio ("Παλαιό Γεφύρι") είναι ένα μεσαιωνικό πέτρινο κλειστό μονότοξο γεφύρι πάνω από τον Ποταμό Άρνο, στην Φλωρεντία, Ιταλία, γνωστό για την ύπαρξη μαγαζιών χτισμένων κατά μήκος του, όπως συνηθιζόταν τότε. Αρχικά, τα μαγαζιά αυτά ήταν κρεοπωλεία, στις μέρες μας όμως οι κάτοχοι τους είναι κοσμηματοπώληδες, έμποροι έργων τέχνης και πωλητές αναμνηστικών. Οι δυο γειτονικές γέφυρες του Ponte Vecchio είναι η Ponte Santa Trinita και το Ponte alle Grazie.

Το γεφύρι συνδέει τις δύο περιοχές στο πιο στενό σημείο του ποταμού Άρνο , όπου όπως πιστεύεται, χτίσθηκε γέφυρα για πρώτη φορά κατά την ρωμαϊκή περίοδο, όταν η via Cassia διέσχισε τον ποταμό σε αυτό ακριβώς το σημείο.  Η ρωμαϊκή βάση της γέφυρας ήταν πέτρινη, ενώ το εποικοδόμημα ξύλινο. Η γέφυρα πρωτοεμφανίζεται σε ένα έγγραφο του 996. Μετά την καταστροφή της από μια πλημμύρα του 1117, ανακατασκευάστηκε με πέτρινο εποικοδόμημα, αλλά και πάλι διαλύθηκε από πλημμύρα το 1333, εκτός από δυο κεντρικών βάσεων της, όπως κατέγραψε ο Giovanni Villani στο ιστορικό βιβλίο του Nuova Cronica. Το γεφύρι ανακατασκευάστηκε το 1345.

Με στόχο να συνδέσει το Παλαιό Παλάτι (ιτ. Palazzo Vecchio, το δημαρχείο της Φλωρεντίας) με το Παλάτσο Πίττι, το 1565 ο Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων ανέθεσε στον Τζόρτζο Βαζάρι να χτίσει τον διάδρομο του Βαζάρι πάνω από το γεφύρι.  Για να ενισχύσει το κύρος του γεφυριού, το 1593 ο Μέγας Δούκας των Μεδίκων απαγόρευσε στους κρεοπώληδες να πουλούν εκεί, την θέση των οποίων κατέλαβαν αμέσως αρκετοί έμποροι χρυσού. Το μονοπώλιο της σωματειακής ένωσης κρεοπώληδων επικρατούσε στα μαγαζιά της γέφυρας από το 1442.

Πάντα φιλοξενούσε μαγαζιά και εμπόρους, οι οποίοι εκθεταν τα προϊόντα τους σε τραπέζια μπροστά από τις εγκαταστάσεις τους, ύστερα από έγκριση από το Bargello (Ένα είδος δημάρχου άρχοντα, δικαστή και αστυνομικής αρχής). Τα πίσω μαγαζάκια (retrobotteghe), το οποία φαίνονται από την μεριά του ποταμού, προστέθηκαν τον δέκατο έβδομο αιώνα.

Λέγεται ότι η οικονομική έννοια της χρεοκοπίας γεννήθηκε εδώ: όταν ένας αργυραμοιβός δεν μπόρεσε να καλύψει τα χρέη του, οι στρατιώτες διέλυσαν τον πάγκο πάνω στο οποίο πουλούσε τα εμπορεύματα του. Η τακτική αυτή πήρε την ονομασία της από το σπασμένο ("rotto") πάγκο ("banco"), "bancorotto". Άλλη πιθανή καταγωγή της λέξης bankruptcy (πτώχευση) είναι το "banca rotta" που σημαίνει "σπασμένη τράπεζα". Χωρίς πάγκο, ο έμπορος δεν μπορούσε πλέον να πουλήσει τίποτα.

Το Ουφίτσι (Uffizi) είναι ανάκτορο της Φλωρεντίας, που στεγάζει ένα από τα παλαιότερα μουσεία - πινακοθήκες στον κόσμο, την Galleria degli Uffizi. Τα έργα που εκτίθενται στο μουσείο καλύπτουν χρονικά την περίοδο από τον 13ο μέχρι τον 18ο αιώνα και συνθέτουν μία από τις σημαντικότερες συλλογές αναγεννησιακής τέχνης.

Toν Ιούλιο του 1737 πεθαίνει ο Τζαν Γκαστόνε των Μεδίκων ( Gian Gastone de' Medici), τελευταίος στη σειρά της διαδοχής στη δυναστεία των Μεδίκων. Μένει μόνη κληρονόμος η αδελφή του Άννα Μαρία Λουΐζα (Λουδοβίκα) των Μεδίκων (Anna Maria Luisa ( Ludovica ) de 'Medici ). Τότε, όλα τα υπάρχοντα των Μεδίκων, συμπεριλαμβανομένων κτηρίων, χρημάτων, κοσμημάτων και συλλογών έργων τέχνης αλλά και εδαφών του πρώην Δουκάτου του Ουρμπίνο, περιέρχονται στην Άννα Μαρία Λουδοβίκα (Πριγκίπισσα του Παλατινάτου) . Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων Βασιλικών Οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, δείχνει διορατικότητα και με μια αξιοσημείωτη πράξη της υπογράφει το γνωστό οικογενειακό σύμφωνο Patto di Famiglia σε συνεργασία με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Φραγκίσκο της Λωρραίνης. Σύμφωνα με αυτό υπάρχει απαράβατος όρος ότι όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρήθηκε από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης, δεν θα μεταφερθεί ποτέ έξω από τη Φλωρεντία^[9]. Έτσι ξεκινά η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι η οποία έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από το 16ο αιώνα. Μετά την ένωση της Ιταλίας το 1861, γλυπτά και άλλα έργα τέχνης μεταφέρθηκαν από το Ουφίτσι σε άλλα μουσεία της πόλης, με αποτέλεσμα να περιοριστεί η συλλογή της, κυρίως σε έργα ζωγραφικής. Το 1993, ορισμένες αίθουσες της πινακοθήκης υπέστησαν φθορά από έκρηξη βόμβας και ειδικότερα η αίθουσα Νιόβη.

Έργα της πινακοθήκης παρουσιάζονται στο λήμμα "Κατάλογος έργων του Ουφίτσι".

Είναι μια από τις πιο ελκυστικές πόλεις της Ιταλίας, με μεγάλο αριθμό επισκεπτών, περίφημη για τα μνημεία της, όπως ο γοτθικός καθεδρικός της, τα μουσεία της, την μεσαιωνική της ατμόσφαιρα, την κουζίνα της και το Πάλιο, μια ιπποδρομία που διεξάγεται δυο φορές τον χρόνο.

Το ιστορικό κέντρο της πόλης έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ.

Η Σαν Τζιμινιάνο (ιταλ. San Gimignano) είναι μια από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ιταλίας. Βρίσκεται πάνω σε λόφο, σε υψόμετρο 324 μ., στην επαρχία της Σιένας, στην περιφέρεια της Τοσκάνης.

Η πόλη είναι διάσημη για την μεσαιωνική οχυρωματική της αρχιτεκτονική με τείχη, πύλες και πύργους που διακρίνονται από μεγάλη απόσταση. Επίσης η πόλη είναι γνωστή και για το εξαιρετικό λευκό κρασί της, "Vernaccia di San Gimignano", που παράγεται στην περιοχή.

Ενώ σε άλλες πόλεις, όπως στη Μπολόνια τη Φλωρεντία, οι περισσότεροι ή όλοι τους οι μεσαιωνικοί πύργοι έχουν μειωθεί από πολέμους και καταστροφές, ή ανοικοδόμηση των αστικών κέντρων, η Σαν Τζιμινιάνο κατάφερε να διατηρήσει 14 ψηλούς πύργους, από τους 74 που είχε κάποτε, ποικίλου ύψους που έχουν γίνει το διεθνές σύμβολο της.

Η Πίζα είναι ιστορική πόλη της ΒΔ Ιταλίας, με πανεπιστήμιο που λειτουργεί από το 1343, και τον ξακουστό κεκλιμένο πύργο της Πίζας, που κτίστηκε όλος από μάρμαρο στη διάρκεια της περιόδου από το 1172 μέχρι το 1350. Αποτελείται από 6 ορόφους και επειδή κτίστηκε σε έδαφος χαλαρό, παρουσιάζει κλίση προς τα νότια που σταδιακά αυξάνεται. Έχει ύψος 56 μ. Πολλοί επισκέπτες της Ιταλίας πηγαίνουν στην Πίζα ειδικά για να θαυμάσουν το μνημείο αυτό της αρχιτεκτονικής και τεχνικής.

Παλιότερα, το 18ο αιώνα, στην Πίζα υπήρχε ελληνική παροικία. Εκεί οι Έλληνες είχαν γίνει η ψυχή του αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους και ως μέλη της Φιλικής Εταιρείας ενίσχυσαν τον αγώνα του 1821 όπως μπορούσαν.

Η σημερινή Πίζα είναι αρκετά αναπτυγμένη πόλη από οικονομική και πνευματική άποψη. Η πλατεία του Καθεδρικού Ναού (Piazza del Duomo) της πόλης αποτελεί από το 1987 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Η Μπολόνια, και εξελληνισμένα Βολωνία, (ιταλ. Bologna) είναι η αρχαιότατη πανεπιστημιούπολη (επισήμως από το 1088, το πανεπιστήμιο της Μπολόνια είναι το παλαιότερο της Ευρώπης), φιλοξενεί πολυάριθμους φοιτητές που της προσδίδουν πλούτο και ζωντανεύουν την κοινωνική και πολιτιστική ζωή της.

Έχει το μεγαλύτερο μεσαιωνικό ιστορικό κέντρο της Ευρώπης μετά από εκείνο της Βενετίας, το οποίο παραμένει καλοδιατηρημένο χάρη σε μια προσεκτική πολιτική ανακαίνισης και διατήρησης που άρχισε τη δεκαετία του '60, παρά τις σοβαρότατες ζημιές που προκλήθηκαν από τους αγγλοαμερικανικούς βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Μπολόνια είναι γνωστή για τους πύργους της και τις στοές της (portici), που φτάνουν τα 38 χιλιόμετρα στο ιστορικό κέντρο και την κάνουν μοναδική πόλη στον κόσμο με το κέντρο να αποτελείται εξ ολοκλήρου από στοές, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνεται η μακρύτερη στον κόσμο στοά του Σαν Λούκα, μήκους 3,7 χιλιομέτρων και με 666 καμάρες.

Το Παλάτσο ντελ Ποντεστά (Ιταλ. Palazzo del Podestà) είναι ένα από τα κεντρικότερα ιστορικά κτήρια της Μπολόνια.

Η κατασκευή του κτηρίου ξεκίνησε το 1200 ταυτόχρονα με την κατασκευή της πλατείας και ήταν μέρος του συμπλέγματος δημόσιων κτηρίων που κατασκευάστηκαν γύρο από αυτή. Το 1244 δίπλα του θα κατασκευαστεί το Παλάτσο Ρε Έντσο και λίγο αργότερα το Παλάτσο ντελ Καπιτάνο ντελ Πόπολο. Αυτά τα τρία κτήρια ενώνονται από έναν πύργο, Τόρρε ντελ Αρένγκο (Torre dell’Arengo), ο οποίος υπήρχε από τότε που κατασκευάστηκε το κτήριο αλλά στην αρχή πρέπει να ήταν ξύλινος. Ο πύργος που βλέπουμε σήμερα, με τετράγωνη κάτοψη, κατασκευάστηκε το 1254 και στην κορυφή του τοποθετήθηκε μία καμπάνα που χτυπούσε για να καλέσει τους πολίτες για το συμβούλιο των πολιτών ή σε περίπτωση πολέμου. Ακουμπάει πάνω στον θόλο που βρίσκεται στο σημείο διασταύρωσης των δύο δρόμων που περνάνε κάτω από το Παλάτσο ντελ Ποντεστά. Ο θόλος στηρίζεται σε τέσσερις κολόνες και λειτουργούσε και ως αγορά με πολλούς πάγκους εμπόρων. Κάτω από τον θόλο ένα παράξενο ακουστικό φαινόμενο επιτρέπει να μιλούν χαμηλόφωνα δύο άτομα από τις διαμετρικά αντίθετες γωνίες